Warsztaty Liturgiczno-Muzyczne "Veni Creator Spiritus"

panasoniki

Drodzy Parafianie! Very Happy

Od razu zaznaczamy, że temat ten jest pomysłem Siostry Samueli, i że to Ona jest autorką poniższego zaproszenia!! Padam

Kochani!!

Proponujemy Wam nowy temat: "Przy Stole Słowa".
Większość z nas, a może wszyscy- czytamy, rozważamy i modlimy się Słowem Bożym każdego dnia.
Kościół w swojej mądrości daje nam pokarm - Słowo Boże na każdy dzień. Chcielibyśmy Was zaprosić do dzielenia się tym Słowem i swoim doświadczeniem spotkania z Bogiem w Jego Słowie.
Nie chodzi o jakieś długie komentarze, bo takie znaleźć możemy w licznych opracowaniach.
Chodzi o Wasze - nasze doświadczenie spotkania ze Słowem, krótką refleksję, jakąś myśl, czy jedno słowo, które Was szczególnie w tym dniu dotknęło, czy oświetliło drogę.
Każdy ma prawo do odbierania Słowa w sobie właściwy sposób, ponieważ Duch Święty działa w każdym z nas według jego potrzeb, dlatego zasadą takiego dzielenia się jest to, iż nie kwestionujemy niczyich wpisów.
Zatem, zapraszamy!!

s. Samuela

Wymyśliłam Very Happy

to wypada zacząć.

Mnie poruszyła dzisiejsza Ewangelia, a konkretnie słowa: "To szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu" (Mk 2, 27). Jezus potępia absolutyzację przepisów i praktyk religijnych, bo życie jst wartością nadrzędną. Ale czy my chrześcijanie nie poszliśmy za daleko w rozumieniu słów Jezusa?
Mnie osobiście dzisiejsze Słowo skłania do głębokiej refleksji, wręcz rachunku sumienia na temat przeżywania niedzieli. Czy jest ona dla mmnie faktycznie dniem wdzięczności za dar stworzenia, życia i Zmartwychwstania? Niestety, często tylko dniam wolnym, a czasem wręcz mocno "zapracowanym".

Monika

Ja też pozwolę sobie zacytować słowa z dzisiejszej Liturgii Słowa, bo one jakoś najbardziej przemówiły:
"Pragniemy zaś, by każdy z was okazywał tę samą gorliwość w doskonaleniu nadziei aż do końca, abyście nie stali się ospałymi, ale naśladowali tych, którzy przez wiarę i cierpliwość stają się dziedzicami obietnic. (...) byśmy mieli trwałą pociechę, my, którzyśmy się uciekli do uchwycenia zaofiarowanej nadziei. Trzymajmy się jej jak bezpiecznej kotwicy" Hbr 6, 11-12. 18-19a
właśnie...żeby tylko się nie puścić tej kotwicy...bo potem cóż zrobić, gdy nadzieja ucieknie sprzed oczu Question

s. Samuela

Mk 3, 1-6

Podczas dzisiejszej medytacji stałam razem z tłumem w synagodze, do której wszedł Jezus i uzdrowił człowieka, zakłócając modlitwy obwarowane prawem. Faryzeusze..., pomijając ich nastawienie do Jezusa i motywacje obecności w synagodze - uznali nabożeństwo za stracone. Dla pozostałych być może było to nabożeństwo najlepsze w ich życiu, takie, które ożywiło ich wiarę.

Prawo traktowane jako cel sam w sobie staje się bezduszne i może zabić.

Mój udział w Liturgii... czego szukam? Jezusa, który nieustannie czyni dla mnie cud Przemiany, czy tego, co stanowi prawo, przepisy? Pytanie po której stronie stoję...?

Aga175

Mimo, że sesja dopiero się zaczyna, ja już czuję się przemęczona i zniechęcona do dalszej nauki. Prosiłam więc Pana Boga o jakieś słowo odpowiednie na ten czas. I oto dziś w kieszeni kurtki znalazłam ten oto cytat:
"Weź udział w trudach i przeciwnościach jako dobry żołnierz Chrystusa Jezusa!" 2 Tm 2,3

Nic dodać, nic ująć. Po prostu trzeba przestać użalać się nad sobą i brać się do roboty...

s. Samuela

Mk 3, 7-12

„Niedawno odkryto, że w jednej z zatoczek w pobliżu Kafarnaum dźwięk rozchodzi się jak w naturalnym amfiteatrze. Przeprowadzono badania akustyczne, by wykazać, że zgromadzony, tu ‘wielki tłum’, liczący od pięciu do siedmiu tysięcy ludzi, rzeczywiście mógł widzieć i wyraźnie słyszeć osobę, przemawiającą z łodzi mniej więcej na środku zatoki”.
[link widoczny dla zalogowanych]

To tak, żeby się z Wami podzielić tym, co znalazłam przygotowując się wczoraj do dzisiejszej medytacji.

Mnie dziś zatrzymała "Łódź", do której Jezus wsiadał nie tylko po to, aby przemawiać, ale również po to, żeby schronić się przed tłumem.
Jak bardzo potrzebujemy w życiu takich "łodzi", by się oddalić, wyciszyć, schronić przed aktywizmem, zabieganiem, przed ludźmi. Ja mam kilka takich "łodzi". To jest kaplica (gdy jestem sama z Jezusem), wieczorny spacer w samotności, mój pokój, zwłaszcza wieczorem, gdy wyłączę komputer i czytam przed snem Słowo Boże, lub jakąś książkę. Do niedawna jeszcze nie umiałam z nich korzystać, teraz też niekiedy o nich zapominam. Ale warto mieć swoją łódź, oczywiście pod warunkiem, że jest w niej Jezus!

S. Edyta

Ja, z pewnym smutkiem słychałam dziś tych słów:
"Wam dana jest tajemnica
królestwa Bożego, dla tych zaś, którzy są poza wami, wszystko dzieje się w
przypowieściach, aby patrzyli oczami, a nie widzieli, słuchali uszami, a
nie rozumieli, żeby się nie nawrócili i nie była im wydana /tajemnica/."
Ze smutkiem, ze wciąż sa ludzie, którym nie dane jest pojąć tajemnice, którzy JESZCZE nie znają... nie wiedzą... i sa też inni, którzy... JUŻ nie rozumieją, nie przyjmują...
Zastanawiam, się, czy ja do którejs z tych grup nie należe...

s. Samuela

"Czy po to wnosi się światło, by je postawić pod korcem lub pod łóżkiem? Czy nie po to, aby je postawić na świeczniku?" Mk 4,21

Jak wielka pokusa przykrycia światła korcem, bo pod nim lampa nie od razu gaśnie, pali się coraz wolniej, potem tli i dopiero gaśnie. Korzec daje złudne poczucie bezpieczeństwa. Co jest moim korcem? Czym zakrywam światło, które Jezus zapalił we mnie, by świeciło? Takie pytania zrodziły się dziś we mnie podczas modlitwy Słowem.

I taki wiersz dziś znalazłam:

"Bo nie jest światło, by pod korcem stało,
Ani sól ziemi do przypraw kuchennych;
Bo piękno na to jest, by zachwycało
Do pracy; praca - by się zmartwychwstało".

s. Samuela

MK 4, 26-29

Jak łatwo dać się zmanipulować, ulec pokusie i żyć w przekonaniu,
że od nas zależy zbawienie świata.
To Pan zasiewa i zbiera i On daje wzrost, a my tylko słudzy nieużyteczni...
A mnie zawsze porusza los ziarna, które aby wydać owoc musi najpierw obumrzec.
Obumieranie dla siebie boli, czasem tak strasznie boli, że nie widać jego sensu...
Wszystkim, którzy tak to czują - dedykuję piosenkę znajomego jezuity.

Często wracam myślą do tamtych dni, do ciepłego żródła, beztroskich chwil,
gdzie nie znałem smaku chłodu, nie docierał słońca żar,
nie wiedziałem co to wilgoć, z opowiadań znałem świat.
Czasem otwierałem spichlerza drzwi, aby móc zaczerpnąć powietrza łyk.
Potem znowu powracałem do przytulnych czterech ścian,
by za moje małe szczęście dziękczynienia śpiewać psalm.

Tak łatwo było śpiewać na cześć Gospodarza,
dziękować Mu za dar tak pięknego trwania.
I tylko czasem mały cień wątpliwości pokrywał twarz,
bo tuż pod oknem morze złocistych kłosów upiększało świat.

Aż pewnego ranka Gospodarza dłoń zamieniła w lament mej pieśni ton.
Nad bajecznym horyzontem bezpowrotnie zapadł zmrok,
z głębi bezlitosnej gleby słychać było gorzki szloch.
Wilgoć swym ramieniem objęła mnie, przejmujące zimno zaparło dech.
Czułem jak podziemne siły rozrywały łatwy łup,
a odgłosy wrogiej śmierci zagłuszały serca ból.

Jak mogłem wówczas śpiewać na czaść Gospodarza,
dziękować Mu za jęk mego konania.
I zazdrościłem innym przytulnych spichlerzowych ścian
i zazdrościłem złotym pszenicznym kłosom, które upiększały świat,

Dzisiaj nad albumem historycznych zdjęć, patrząc na mą przeszłość uśmiecham się,
bo nie czuję już tęsknoty do przytulnych czterech ścian,
a za moje ciężkie chwile dziękczynienia śpiewam psalm.
Myślę, że rozumiem Gospodarza plan, no bo w gruncie rzeczy spichlerzowy raj,
nawet jeśli tak przyjemny to nie gwarantuje mi,
aby w formie kłosa mogły owocować moje dni.

Zaśpiewam zatem znowu na cześć Gospodarza,
wykreślę z serca ból, odrzucę wahania,
bo pierwszy promień słońca z taką nowiną do mnie wpadł,
że będę jednym z owych złocistych kłosów, które upiększają swiat.
o. Lesław Ptak SJ

Ellunia · **(Ps 37,3-6.23-24.39-40) napisał:**

Dla mnie niesamowity jest dzisiejszy pslam:

DARION

Karolina

Wiara jest poręką tych dóbr, których się spodziewamy, dowodem tych rzeczywistości, których nie widzimy. [Hbr 11,1]

Jakże cieszę się z tego faktu iż Bóg pozwala mi wierzyć mimo tego, że nie ujrzałam. Dziękuję za to, że nie doszukuję się dowodów na Jego istnienie. Dla mnie dowodem jest moje życie. Albowiem błogosławieni którzy nie widzieli a uwierzyli!
Wiara...

"Kto nie boi się wierzyć się uda?
Ja nie! Ja wierzę...
Wiara czyni cuda!"

s. Samuela

Mk 4,35-41 "...Jego zabrali, tak jak był w łodzi.(...) On zaś spał w tyle łodzi na wezgłowiu".

W dzisiejszej Ewangelii poruszył mnie nie tyle fakt braku wiary uczniów Jezusa, co Jego zaufanie do Ojca i do nich samych . Spał spokojnie wiedząc, że Ojciec nie dopuści niczego, co zniweczyłoby Jego misję i że prości rybacy, znając swój fach i mając doświadczenie w walce z żywiołem wody nie zwątpią. Jezus wśród swoich uczniów czuł się bezpiecznie, powierzył się im… Ale oni nie myślą o ratowaniu Jezusa, tylko własnego życia. A jednak dopiero wtedy Go poznali.
Jedno zdanie a tyle treści!

Pan Bóg hojnie mnie wyposażył w swoją łaskę, w tak wiele darów i zdolności, postawił obok mnie przyjaciół, a ja często jestem bojaźliwa tam, gdzie trzeba normalnie stawić czoła życiowej burzy.
I myślę, że choć trzeba wołać: „Panie ratuj…!”, to należy umieć wykorzystać także to, co Bóg mi podarował, w co sam mnie przecież wyposażył. Myślę, że On nie chce mojej bierności i jedynie krzyku. Bo przecież mówi psalmista: „Miej ufność w Panu i czyń to co dobre”.
Jezus mi się powierza każdego dnia, w Eucharystii. Czy może czuć się u mnie bezpieczny? Nawet „zasnąć” wierząc, że moja wiara, nie pozwoli mi zwątpić, gdy nadejdą burze?

Panie, pozwól mi zabrać Cię ze sobą w rejs mojego życia, abym poznała kim jesteś!

s. Samuela

MK 5, 21-43

Dziś na modlitwie zatrzymało mnie i wzruszyło ogromne pragnienie cierpiącej kobiety, by dotknąć Jezusa.

Myślę, że pragnienia są czymś, co Pan Bóg wlewa w nasze serca, by pociągać nas ku dobru. Pragnienia mają wiele wspólnego z wiarą ale i z miłością. Im więcej kochamy, tym więcej w nas pragnień i więcej siły do ich urzeczywistnienia. Myślę, że w nasze pragnienia Pan Bóg zapisał nasze życiowe powołanie i przez nie wzywa nas do jego realizacji. Dlatego tak ważne jest, aby w podejmowaniu decyzji przyglądać się swoim pragnieniom jako drogowskazom od Niego samego (przy czym nie mam tu na myśli potrzeb, czy zachcianek). „Albowiem to Bóg - pisze św. Paweł - jest w nas sprawcą i chcenia i działania zgodnie z Jego wolą” (Flp 2, 13).

Przyglądałam się więc dziś swoim pragnieniom... jakie są...? Czy pragnieniami nie nazywam zachcianek? Czy oczyszczam swoje motywacje, by dotrzeć do prawdziwych pragnień mego serca?

makarenka

mnie dzisiejsze czytania rzuciły na kolana..
zwłaszcza że walka duchowa i fizyczna ostatnio toczy się we mnie nieustannie.
(Mt 8,17)
Jezus wziął na siebie nasze słabości i nosił nasze choroby.
kolejny raz dało mi to nadzieję

ja dzisiaj żyję tym:

Cytat:

żebym się choć Jego płaszcza dotknęła, a będę zdrowa.

z Mk 5